Onze maatschappij zit tegenwoordig zo in elkaar dat er bij alles wat er misgaat een schuldige gevonden moet worden. Er moet iets of iemand bloeden voor fouten en misstanden. Wij accepteren geen fouten en vergissingen meer. Daarmee is een maatschappij van angst ontstaan. Zodra er zaken zijn die afwijken, gaan wij direct tot actie over. Alle vergissingen of fouten moeten worden voorkomen omdat de publieke opinie anders direct zal oordelen. Stel dat de Raad voor de Kinderbescherming anders had beslist en achteraf zou blijken dat er wel degelijk sprake was geweest van zware mishandeling. De nieuwsrubrieken en kranten hadden vol gestaan met verhalen over een falende organisatie. Dit alles maakt onze maatschappij tot een angstmaatschappij. We kiezen niet meer voor onze eigen verantwoordelijkheid en de redelijkheid. We houden rekening met de publieke opinie en de media die deze opinie weerspiegelt. Moeten we niet eens accepteren dat er fouten worden gemaakt en dat niet altijd een schuldige aangewezen kan worden? Soms gaan dingen mis door een samenloop van omstandigheden of gewoon domme pech. Laten we kritisch blijven maar niet alles en iedereen in een glazen huis plaatsen. Ik ben er van overtuigd dat deze zaak dan heel anders was verlopen en de dramatische maatregelen niet door de Raad voor de Kinderbescherming waren genomen.