Eerst zie je in de verte de rugvinnen. Vervolgens zie je dat ze recht op de boot afkomen en begint je hart daadwerkelijk sneller te kloppen. Dan kan je ze bijna aanraken als ze even een paar tellen aan de oppervlakte zwemmen vlak voor de boeg van de boot. Een gevoel van groot geluk neemt bezit van je. Maar niet alleen de dolfijnen geven een gelukzalig gevoel. Ik ben geen zeiler, dit is de tweede keer dat in mee ben op een zeilreis, in tegenstelling tot mijn zeilvrienden Ken, Ronald en Maurice. Eind van de middag, als de wind wat aantrekt, worden de zeilen gehesen. Niet veel later krijg ik het roer in handen. Wat een machtig gevoel als die 54 foot volledig in jouw handen ligt. De wind, de golven, de stroming alle elementen maken mij een gelukkig mens.

Als ik dit schrijf is het maandagavond en liggen wij in een baai met 4 andere boten volledig afgesloten van de buitenwereld. Geen internet en telefonie, volledig buiten bereik voor de komende uren en nacht. Hier gaan wij slapen en zullen morgen wel zien hoe de wereld ervoor staat. Niemand zit op een bericht van mij te wachten, in tegenstelling tot mijn zeilvrienden die partners thuis hebben zitten. Hopelijk realiseren die zich dat 'helemaal afgesloten' zijn tot de mogelijkheden behoort van een dergelijke reis en maken zij zich niet te veel zorgen. Dat is het enige vervelende aan de situatie. 

In een omgeving waar het erg donker is realiseer ik mij dat deze dag een dag is waar ik vrijheid voel. Dolfijnen, zeilen, onbereikbaar zijn en de keuzes die ik zelf kan maken om dit te beleven. Hoe mooi kan het leven zijn? Na het schrijven van dit weblog moet ik de kombuis in. Want hier is uiteraard geen restaurant te vinden. Aangezien mijn kwaliteiten niet op het vlak van zeilen ligt kan ik culinair gelukkig wel iets inbrengen, Ik ga zo maar een simpele pasta in elkaar draaien met een verse tomatensaus. Want de inkopen waren prima voor elkaar. Het plaatsen van het weblog zal waarschijnlijk pas morgen zijn.

Kijk hier de video